کد مطلب:36153 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
[صفحه 186] «چهار پایانی هستند كه پاهایشان بسته است و آن دیگر چهار پایانی رها و مهار گسیخته كه عقل خود را از دست داده و ضایع گردانیده اند و در راه مجهول و ناشناس و بی هدف خود، به راه افتاده اند. چرا كنندگان عاهه و آفتند، در وادی سخت، دشوار و لغزنده، بدون شبانی كه آنها را نگهدارد و یا چوپانی كه آنان را بچراند» در این جملات، بیان دیگری برای روشن ساختن حال و وضع دنیا پرستان به كار برده اند نان را به دو گونه تقسیم كرداند: یكی حیوانی صفتانی كه در عقالند و پای آنها بسته و- چنانكه ابن میثم فرموده است- آنان هر چند از عرفان صحیحی برخوردار نیستند و لیكن به ظاهر در رشته ی انقیاد و اطاعت انبیاء در آمده اند. این بند ظاهری است كه آنان را نگه داشته است. و امام قسم دوم عنان گسیختگان بی مهاری كه با تمام وجود برای فساد و تباهی، تلاش كرده و جلو میروند. آنان كسانی هستند كه خردمندی خود را ضایع و فاسد گردانیده و عقل خود را از دست داده اند و بی هدف در مسیری نامعلوم ناپیدا به راه افتاده اند. آنان همچون گوسفندان چرا كننده در چراگاه آفات و سمومند و تغذیه آنان مسموم است. افكار، اندیشه ها و تجربیات آنان سراسر افت است. در سرزمینی مشغول چرا هستند كه قرار ندارد، در سرزمین شوره و نمكزار چرا می كنند، نگهبانی نداشته جمع و جور كننده ای برای آنان نیست راستی آنان چه به هلاكت نزدیكند!.
(نعم معلقه واخری مهمله قد اضلت عقولها و ركبت مجهولها سروح عاهه بواد و عث لیس لها راع یقیمها و لا میسم یسیمها)
صفحه 186.